پیشکش به اعضای زندانیِ کانون نویسندگان ایران:
رضا خندان (مهابادی)، بکتاش آبتین، و کیوان باژن

کانون نویسندگان ایران تنها تشکل نویسندگان مستقل و آزادی خواه ایران است که قدمتش به بیش از نیم قرن میرسد. درست به دلیل همین استقلال و آزادی خواهی، کانون همیشه زیر تیغ سرکوب قرارداشته و به طبع نمیتوانسته به طور پیوسته فعالیت کند. این گسستگیِ زمانی، فعالیت کانون را ناگزیر به سه دوره ی جدا از هم تقسیم کرده است: اول از ۱۳۴۷ تا ۱۳۴۹، دوم از ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۰، و سوم از ۱۳۶۹ تا کنون. اما بحث مهم تر در باره ی کانون نویسندگان ایران نوع و ماهیت این تشکل است. اساسنامه ی کنونی کانون آن را تشکلی «فرهنگی – صنفی» معرفی میکند. در فرهنگی بودنِ کانون هیچ شک و شبههای نیست. اعتلای فرهنگی جامعه از راه دفاع پیگیر از آزادی بیان و نشر و گسترش انواع و اقسام اندیشه ها و عقاید، ومبارزه ی بی امان با سانسور برای رشد و شکوفایی فرهنگ بالنده و پیشرو همیشه در صدر اهداف کانون قرارداشته است. ادامه خواندن Continue reading →