«کتابی کلاسیک است که هرگز از گفتن آنچه برای گفتن دارد، دست بر نمی‏دارد.» (ایتالو کالوینو)

امروز به چه معنا خصیصه‌‏‏ی کلاسیک آثار گرامشی برجسته می‏شود؟ اگر یک «نویسنده‏‌ی کلاسیک» نویسنده‌ای است که مفسر زمانه‌‏ی خویش است، اما برای ازمنه‏‌ی دیگر – برای نسل‏‌های جدید با تجارب دیگر و متفاوت نسبت به تجارب او- باشا می‌‏ماند و اگر یک «فرد کلاسیک» نویسنده‏‌ای است که به زحمتش می‏‌ارزد در پرتو نیازها و مسائل نو دوباره خوانده و تفسیر بشود، آیا می‌‏توان گفت که امروزه گرامشی سزاوار عنوان نویسنده‌‏ی کلاسیک است؟ چنانکه همه می‏دانند در این مورد شک وجود دارد. گفته می‏شود، برای اینکه گرامشی دچار بدفهمی نشود، لازم است، به او تاریخ خود او را نسبت داد، چرا که دخالت دادن یک نویسنده در گفتگویی در خارج از زمانه‌اش می‌‏تواند موجب گمراهی بشود. در تقابل با این ایراد مهم که مطمئنا اعتبار آنرا در سطح تفسیر تاریخ نمی‌‏توان انکار کرد، می‏توان اظهار داشت که گرامشی، گرامشی‏ای که معمولا به حساب می‏‌آید، گرامشی دفاتر زندان، یک نویسنده‏‌ی پسامرگ‏زاده[۳] است، زیرا دورانی که در آن این آثار نوشته شده‌‏اند – دوران پیروزی فاشیسم- به پایان رسید و کارهایش در دوران دیگری سوای دوران خودش به حوزه‏ی فرهنگ بین‏‌المللی و ایتالیایی وارد شده‏ و می‌‏توانسته‌‏اند منتشر شوند. و اگر از این اوضاع و احوال مسائل و دشواری‏های ثمربخشی نتیجه شده‌اند، اینان از آن دست مسائل و دشواری‌‏هایی هستند، که درست در وابستگی با موضوع کلاسیک‏‌بودگی[۴] گرامشی می‏‌توانند بهتر فهمیده شوند. ادامه خواندن Continue reading →